Bajka o świecy

Dawno,

dawno temu około 3 tysięcy lat wstecz, ktos kiedys wymyślił świecę .Własciwie tak do konca nie wiadomo kto , ale wiem że widziała narodziny Chrystusa i upadek Rzymu .wędrowala z nami przez wieki pod różnymi postaciami .Zagladała pod chłopskie strzechy i do pałaców ,sadowiła sie w teatrach i na poddaszach , ale zawsze rozświetlała mrok i dawała światło.Kochali ją i biedni i bogaci  , kiedy wieczorem zapalili ją w domu .Byla tez w bardzo smutnych chwilach  i tych wesołych ale zawsze jasno świeciła .Połączyla narody i dodawała blasku różnym świętom .Jedna malutka zabłądziła kiedyś na choinke u mojej Babci i  przysięgam ,w mroku na czubku choinki wyglądala jak maleńka gwiazda.Jej mały wątły płomyczek leciutko oświetlał gałazki i nagle zobaczyłam wokół siebie mnóstwo płomyków które zaczęły tańczyc koło  mnie w nagle pojawiajacej się mgle.Po chwili z mgły zaczął wynurzac sie becik , taki mały dziecięcy , z koronkami i różową wstażką a obok niego duża piękna świeca rzucała blask na ściany chyba kościoła , Zaraz obraz zaczal się zacierać i z mgly wyłoniło sie mnóstwo wesołych torcików z kolorowymi świeczkami .Było ich bez liku , czasem po jednej a czasem po kilkanaście i wszystkie wirowały wokól mnie .Potem w samotnym oknie znów pojawiła sie piękna wielka świeca a za szybą bylo widac błyskawice . Potem zjawil sie światecznie nakryty stoł , zastawiony pysznym jedzeniem i kilkoma świecznikami .Po nim pokazała sie książka ,Przez różową szybke " i obok zapalona świeca . To własnie wtedy zaczełam sie czegos domyslac . Były jeszcze i inne swiece taka duża biała , ubrana w koronkowy kołnierzyk , kilka romantycznie nastrojowych w kolorach tęczy ale najwiecej czerwonych , Wreszcie zobaczyłam i ostatnią scenę ,wielką białą swiecę , palącą sie pieknym jasny płomieniem który nagle zaczał przygasać ... Aż zapadł mrok... Wiecie co to było ? Moje życie a w ważnych momentach zawsze towarzyszyły mi świece.Nawet ta ostatnia , która w końcu zgasła ...